In one of my earlier blog posts on 'Writing Book Reviews at the Turn of the Eighteenth Century' I argued that early modern reviews were rather different from their modern equivalents, mainly because they were largely summaries of the works reviewed instead of offering much analysis or commentary. In the case of reviews of foreign language works, they also offered very valuable summary translations of works which might otherwise not be accessible to readers. The function of a review was thus much more focused on sharing information and knowledge in a world in which books were much less readily available. Nevertheless, an interesting review might still prompt readers to obtain a book for themselves or even to initiate the translation of a work into another language.
In another blog post on 'Translating English Republican Ideas in Germany', I engaged in more detail with Johann Burckhardt Mencke's Latin review of Toland's Life of Milton, making the case that Mencke contributed to the spread of English republican ideas in Germany and Europe more broadly through offering a summary translation of the work in Latin - a language accessible at the time to a wider scholarly community as well as to educated lay readers. The present blog post offers an attempt at visualising how Mencke (and potentially other early modern reviewers) worked.
In order to do so, I have transcribed the Latin text of the review and indicated with page references in square brackets which portions of Toland's Life of Milton the passages in Mencke refer to. You will see that the early passages on Milton's biography align more closely to Toland's text than his later passages on Milton's writings. This might be because Mencke was interested in establishing some 'key facts' about Milton's life, since so little was known about this republican author in Germany at the time. The latter passages then concentrate on the main points of Milton's key works skipping more of the finer detail or context which would be hard to understand for readers outside of England with limited knowledge of events surrounding the English Civil War.
However, Mencke did also add some original content, notably the brief introduction of Toland as Milton's biographer at the beginning of the review as well as several smaller comments further down in the text. One of them relates to Milton's Defensio (1651) as a controversial but well written text, others are of a more practical nature, guiding the readers towards other publications relevant in the context. These sections are here marked in red, so you can get a sense of the relative proportion of textual summary to original contribution in Mencke's review:
[Johann Burckhardt Mencke,] ‘The Life of John Milton &c. id est, Vita Johannis Miltoni, Continens Praeter operum ejus historiam, characters extraordinarios hominum, librorum item, sectarum, partium & opinionum. Londini apud Johannem Darby, 1699. In 8. Plag. ii.’ Acta Eruditorum, August 1700, pp. 371-9.
[p. 371]
THE LIFE OF JOHN MILTON &c.
id est,
VITA JOHANNIS MILTONI, CONTINENS PRAE-
ter operum ejus historiam, characteres extraordinarios hominum,
librorum item, sectarum, partium & opinionum.
Londini apud Johannem Darby, 1699. in 8. Plag. ii.
Cum[p. 372]
Cum auctorem hujus libri esse Johannem Tolant, Hibernum,
cognovissemus, quem Socianis non minus, quam Monarcho-
machis addictum vulgo putant, & cujus dissertationem, Christia-
nity not mysterious, i.e. Christianismus mysterii expers, Parlamenti
Hibernici jussu crematam fuisse minime nos latet, fatemur equi-
dem aliquamdiu deliberatum nobis fuisse, utrum Vitae huic fides
in omnibus habenda sit, ejusque recensio inserenda Actis nostris.
Denique multa nos permoverunt, ut non omnino nullam ejus men-
tionem faciendam esse decerneremus. Nam, ut statutum nobis
semper fuit, libros eorumque argumenta historice recensemus, nul-
la habita Auctorum, & eorum, quae passim ab illorum affectibus
profluere potuerunt, minus saepe ad rem facientium ratione. No-
ster vero uti neque omnia fingendi causas habuit, neque vitia ipsa
Miltoni celavit, & praeterea subsidiis ad vitam hanc concinnan-
dam instructus fuit satis luculentis: ita nulli dubitamus, quin gra-
ta futura sit Lectori qualiscunque vitae Miltonianae & imprimis li-
brorum a Miltono editorum recensio. Cum vero seorsim prode-
at hic Vita, non postumus non praemonere Lectorem, cuncta Miltoni
opera eodem A. 1699 Londini prodiisse, ejusdem Auctoris cura, in
folio, ut loqui amant, & Anglica quidem duobus tomis, Latina
tertio comprehensa, quibus Cl. Editor eandem Vitam praemisit.
At quoniam opera illa ad nos advecta nondum sunt, tanto ma-
gis e re futurum arbitramur, ut eorum hoc loco catalogum con-
signemus.
[LoM: 9-10] Johannes Mitonus, stirpe nobili oriundus, patre Johanne,
musico excellente, sed professione scriba (quippe quem parentes i-
deo, quod Protestantium religionem amplexus fuerat, haereditate
privaverant) matre Sara Castonia, Londini A. 1606 natus, sororem
habuit Annam, quae nupsit Eduardo Philippo, fratrem vero Chri-
stophorum ad discenda jura educatum, sed nostro dissimillimum &
ad res gerendas minime aptum. [LoM: 11] A puero fuit discendi cupidissi-
mus, adeo ut post duodecimum annum ante mediam noctem raro
cubitum iverit; unde minus mirum videri possit, eum oculorum
deinde, quo magis adolevit, aciem amisisse, atque capitis quo-
que doloribus vexatum frequenter fuisse. Missus deinde anno
aetatis decimo quinto Cantabrigiam fuit, quo anno prima poetici
genii
[p. 373]
genii documenta dedit, a Psalmis potissimum exorsus, quorum ali-
quos carmine transposuit. [LoM: 12-13] Postquam itaque commoratus illic fuis-
set per septennium, Magistri artium honores suscepit, atque annos
deinde aliquot ruri degens, Graecos Latinosque scriptores diurna
nocturnaque manu versavit, evagatus quandoque etiam Londinum,
cum librorum emendorum gratia, tum potissimum ut in Mathesi
vel Muscia proficeret, quibus ille studiis mire delectabatur. [LoM: 15] Ad
peregrinationem inde animum applicans, in Galliam primo profe-
ctus est, atque illic Anglici Legati commendatione innotuit cele-
berrimo Grotio, Reginae Sueciae isto tempore Legato. [LoM: 16] Isthinc
discessit in Italiam, in qua prima illum cepit linguae elegantia &
civium comitate Florentia; hic enim in Caroli Dati, Gaddi,
Chimentelli aliorumque doctorum amicitiam pervenit, & Societa-
tibus eruditis, quas Academias vocant, frequens interfuit. [LoM: 19-20] Sed
Romae postea non minus suaviter cum excepit Lucas Holstenius,
quo conciliatore ipsi Cardinali Barberino coepit innotescere; ami-
cissimum vero habuit par poetarum egregium, Salsillum & Sel-
vaggium, quorum ita de Miltono ille:
Cede Meles, cedat depressa Mincius urna,
Sebetus Tassum definat usque loqui:
At Thamesis victor cunctis ferat altior undas,
Nam per te, Milto, par tribus unus erit;
Hic paulo brevius, nec minus honorifice:
Graecia Maeonidem, jactet sibi Roma Maronem:
Anglia Miltonum jactat utrique parem.
Neapoli in summi Maecenatis Johannis Baptistae Mansi amicitiam
receptus, hoc ab illo distichon meruit:
[LoM: 21]
Ut mens, forma, decor, facies, mos; si pietas sic;
Non Anglus, verum hercle Angelus ipse fores;
cui ne (?) se non ingratum praestaret, tersissimam elegiam composuit,
nomine Mansus. [LoM: 22-23] Inde in reditu Genevam divertens, Illustrissimum
Ezechielem Spanhemium convenit, ibidemque intimam familiari-
tatem contraxit cum Carolo Deodato, Professore Theologiae, ori-
gine Luccensi, sed nativitate Anglo, Physices bene perito, Graeca-
tumque litterarum scientissimo, id quod testari Auctor ait episto-
las duas Graecas, quae penes se sint; ejus vero immaturum fatum
Mil-
[p. 374]
Miltonus lamentatur ecloga Damon, quae Virgilii Daphnidi Aucto-
ris judicio minime cedit. [LoM: 25] Tandem postquam rediisset Londinum,
ne nullam nepotum ex sorore curam haberet, illos in Graecis, La-
tinis & Hebraicis, nec non Matheseos partibus nonnullis, Cosmo-
graphia item, Historia, linguisque modernis Gallica & Italica eru-
diebat, aliis quoque amicorum filiis in doctrinae societatem adsci-
tis. [LoM: 26] His praeter alios auctores, quos in scholis explicare com-
sueverunt Angli, Catonem, Varronem, Columellam, Palladium,
Cornelium Celsum, Plinii Historiam Naturaelm, Vitruvium, Fron-
tinum & Philosophos Poetas Lucretium atque Manilium, nec non
Graecos, Aratum, Dionysium Periegetem, Oppianum, Q. Cala-
brum, Apollonium Rhodium, Plutarchum, Xenophontem, Aeliani
Tactica & Poliaeni Stratagemata exposuit. [LoM: 27] Cum vero eo tempo-
re in Angliam rediisset, quo multorum in se animos concitaverant
Episcopi, libertatis Anglicae propugnatorum se professus, sponte
se litibus illis immiscebat, & primos de Reformatione libros An-
glice edebat A. 1641. [LoM: 30] Postea cum Ministri nonnulli adversus di-
gnitatem Episcopalem librum vulgassent sub titulo Smectymnuus,
quo vocabulo initiales auctorum literae continebantur, eique respon-
sum opposuisset Usserius, Episcopus Armachanus, dignum eum pu-
tabat Miltonus, quem confutaret tractatu singulari de Prasulatu
Episcoporum, Anglico itidem idiomate scripto. [LoM: 34] Quin & alium non
multo post contra Usserium edidit librum, ejusdem ferme argu-
menti, neque minus ad librum Josephi Hall, quo is Smectymnu-
um refutaverate, Animadversiones Anglicas scripsit, [LoM: 37-48] & cum rursus il-
le scurriles eas vocasset, & criminatus praeterea fuisset Miltonum,
edita Apologia non modo odium in Episcopos, Diaconos & Ca-
pellanos non dissimulavit, verum & objecta crimina diluit, atque
amorem, cujus in poematibus suis passim testimonia exstent, hone-
stum, non lascivum fuisse probavit. [LoM: 52-53] Duxerat deinde uxorem A.1643
Mariam, Richardi Powel, Irenarchae filiam; ast illa, sive quod philo-
sophica Miltoni vita foeminae in celebritate versari solitae non arri-
deret, sive quod, cum omnis ejus affinitas Regiis officiis esset de-
vincta, mariti ad democratiam propensionem, seu aliud quippiam
ferre non posset, postquam ad amicos, pace quidem Miltoni, mox
post nuptias discessisset, neque tempore, de quo convenerant, re-
ver-
[p. 375]
vertebatur, & insuper habitis Miltoni litteris, eos quoque, quos ac-
cersitum eam miserat, cum contumelia dimittebat. [LoM: 53] Quibus rebus ex-
acerbatus tandem Miltonus, numquam illam decrevit in thorum
recipere, ideoque A. 1644 librum Anglicum, doctrinam & disci-
plinam divortii complexum, Parlamento offerebat, enixe contendens,
ut inter tot curas, quas pro reformatione Angliae susciperent, sui
quoque rationem aliquam haberent. [LoM: 54-56] Id vero potissimum proba-
re eo libro nitebatur, ingenium difficile & contrarium praegnan-
tiorem longe divortii causam essa adulterio vel impotentia natu-
rali, modo utraque pars a separatione non abhorreat. [LoM: 58] Hoc cum
illico Theologi detestarentur, jamque non nemo cremandum li-
brum pro concione censuisset, alium mox Parlamento exhibebat
librum, Tetrachordon, quod scilicet quatuor potissimum Scripturae
loca Gen. I. 27. Sq. Deut. XXIV, i. &c. Matt. V. 31. & Matth. XXIX,
3. &c. in eo explicarentur, appelatum. [LoM: 59] Praeterea ne novam do-
ctrinam videretur professus, non solum Martini Buceri sententiam
de divortio cum sua consentire publico scripto docebat, sed pro-
babat simul, sibi Paulum Fagium, Petrum Martyrem, Erasmum,
Grotium aliosque non minimae famae viros suffragari. [LoM: 60] Denique his
scriptis Colasterion quoque addidit, quo eandem sententiam con-
tra adversarium parum moderatum acerrime defendit. [LoM: 62] Per idem
tamen tempus de educatione quoque libellum Anglicum scripsit,
quippe ea sola libertati & gubernationi Reipublicae provideri optime
posse censens. Prodierunt non multo post Areopagitica, seu O-
ratio ad Parlamentum pro licentia imprimendi libros sine censura,
qua minime eam licentiam cum ordini in Republica pugnare probat,
exemplis potissimum Graecorum atque Romanorum, quibus prae-
ter atheos & famosos libellos nulli sub censuram venerint. [LoM: 70] Cum
deinde Miltonus de alia uxore ducenda cogitaret, ecce subito ad
genua ejus provolvitur profuga illa, cui veniam cum lacrymis ro-
ganti dedit, filiamque ex ea nondum elapso anno suscepit, [LoM: 71] quin &
parentes ejus, sororesque aliquas & fratres, rebus Regis inclinatis,
domi aluit, doned paulo melior fortuna affulgeret. [LoM: 71] Paulo post
Cromwellio & Fairfaxio Londinum cum exercitu peragrantibus,
ut Brownii & Massii seditionem sedarent, augustas aedes suas com-
mutabat Miltonus cum remotioribus, ut inter tot turbas externas
quietus
[p. 376]
quietus cum Musis habitaret. [LoM: 73-74] Verum cum Carolo I capite plexo
Presbyteriani quoque, qui Regi nuper fuerant insensissimi, metuen-
tes ne sectis nonnullis licentia daretur, publice pro inviolabilitate
Regis declamarent, non poterat amplius a publica controversia ab-
stinere Miltonus, editoque A.1649 libro Anglico, cui titulus, Tenure
of Kings and Magistrates, probare multies rationibus conatus est, Ty-
rannos a Magistratu quolibet inferiori, vel si is quoque recusaverit, ab
ipso populo & confusa plebe, jure meritoque, & ex consuedtudine o-
mnium omnis aetatis nationum liberarum, in jus vocari posse, & si
criminis atrocioris rei fuerint, capitis damnari. [LoM: 79-80] Eo libro de Par-
lamento optime meritus, cum minime putaret, (nam scribendae
tum Anglia Historia unice incumbebat) hanc gratiam retuli, ut
munus Secretarii Concilii Status in negotiis externis, quae Latino
idiomate tractanda erant, ipsi deferretur. [re LoM: 81] Atque illae quidem epistolae
quas Senatus Populique Anglicani, nec non Cromwelli & Richardi
nomine ad exteros scripsit, post mortem Miltoni prodierunt, Lipsiae
quoque nostrae recusae, elegantes profecto & acutae. [LoM: 81] Interea cum
post mortem Regis Caroli I liber prodiisset sub ejust nomine, EI-
KON BASILIKE [Greek], solus idoneus habebatur Miltonus, qui, ne popu-
lus in alia omnia traheretur, libri censuram adornaret, quam iti-
dem Anglice edidit, Eiconoclastes inscriptam. In ea quoniam suppo-
situs Regi foetus ille Miltono fuerat creditus, hinc de industria Bio-
graphus noster de fraude ea, si modo fraus fuit, differit. Nimir-
um suspectas sibi imprimis ait precationes, quae passim Carolino
operi immiscentur; earum enim aliquam vix verbo immutatam re-
pertam sibi fuisse in Arcadia Philippi Sidnei: phrases vero Theo-
logicas cathedram potius vel systema quoddam Theologicum sape-
re, quam a Rege videri profectas. Tum vero e testimonio, quod
horum operum exemplari cuidam ipsius Anglesei manu adnota-
tum hodique exstat, aperte probat patere, Regem Carolum II &
Jacobum tum Ducem Eboracensem saepius affirmasse, librum nequa-
quam Regem Carolum habuisse auctorem, verum a Gaudenio Epi-
scopo Exoniensi exaratum fuisse. Denique rem omnem a D. Anto-
nio Walkero aliisque studiose ait expediri, quorum argumenta eo
lubentis omittimus, quo minus ad vitam Miltoni vere spectant,
tum quod ab aliis sub examen revocata sunt. [LoM: 95] Properandum no-
[p. 377]
bis potius est ad ea scripta, quae contra Salmasium edidit Miltonus,
pro mala quidem causa, sed elegantissima. Nempe Salmasius A. 1649
a Carolo II exule multo aere conductus, Defensionem Regiam edide-
rat, in qua & judicium politicum, & puriorem Latinitatem, An-
glicorumque nominum peritiam, non immerito desiderari a Milto-
no, Noster existimat, tanto vero imprudentiorem Salmasium vide-
ri, quod, cum a Batavis, gente libera, stipendia acciperet, contra li-
bertatem pugnarit. [LoM: 97] Cum vero in Angliam ejus haud pauca exem-
plaria pervenissent, Miltono ex omnium votis id negotii dedit Par-
lamentum, ut responsionem quanto posset studio elucubraret. Ita-
que haud multo post edidit Defensionem pro Populo Anglicano, sty-
lo scriptam eleganti, sed acerbiori paulo, quam fas erat, quod nec
Noster plane diffitetur; [LoM: 102] tanto vero apud Anglos receptam plausu,
ut mille librarum sterlinensium praemium Miltono rependerent. [LoM: 103] Certo
ipse Episcopus Bramhal, cum postea causam Regiam tecto quidem
nomine defendisset, refutatus quidem a Johanne Philippo, Milto-
ni e sorore nepote etiamnum superstite, minime dissimulavit, De-
fensionis Salmasiana unicam editionem divendi vix potuisse, Mil-
tonianam vero toties recudi, ut paginis editonum adeo discrepan-
tibus, vix indicari illae Lectoribus satis commode in responsione
possint. Quin & Noster ait, Salmasium, qui interea in aulam
Christianae Reginae Sueciae fuerat adscitus, simul atque Miltoni re-
sponsio eo advecta fuisset, contemptim haberi coepisse, atque inde discendentem
Apologiam adornasse quidem, sed cui quo minus ulti-
mam manum adderet, morte fuerit praeventus. [LoM: 104] Miltonum con-
tra, etsi liber ejus Parisiis a carnisice, non tam Parlamenti jussu, quam
instigatione Cleri, & postea quoque Tholosae igni fuerit traditus,
meruisse tamen non modo Legatorum, qui Londini tum aderant,
imprimis Belgicorum, sed exterorum quoque, Germanorum pari-
ter & Gallorum prolixas laudes. [LoM: 105] Nactus deinde, ut sperabat, ma-
jus otium Miltonus, A.1652 hospitio mutato secundam uxorem du-
cit, paulo post nuptias extinctam. [LoM: 105-6] Cumque eodem anno pro-
diisset apud exteros liber, sub titulo, Clamor Regii Sanguinis ad
Coelum &c. [LoM: 106-8] (cujus quanquam genuinus auctor esset Petrus Mo-
lineus, junior, Praebendarius Cantuariensis, tamen quoniam ab A-
lexandro Moro conscionatore Gallico fuerat prelo mandatus, qui
&
[p. 378]
& nomine bibliopolae dedicaverat librum Carolo II, is auctor ple-
rumque habebatur) Miltonus mox Defensionem secundam pro Popu-
lo Anglicano edidit, in qua neque Moro pepercit, quem subinde sale
satyrico perscricuit, & objectum coecitatis supplicium ita diluit, ut
haud peccasse se pro libertate scribendo contenderet, & oculorum
morbum continua lucubratione contractum sibi jamdiu ante pro-
baret, quam contra Salmasium calamum strinxisset. [LoM: 111] Edito inde
a Moro novo libro, cui Fidei Publica titulum fecit, aliam Defen-
sionem pro se divulgabat, cui Morus denique acquievit. [LoM: 112] Hinc cum
paulisper ad alios labores, Historiam nempe Magna Britannia, The-
saurum lingua Latina, & poema heroicum, Paradisum Amissum,
(quod unum ex his perfectum in lucem tandem opus prodiit,) re-
diisset, interim tamen & dissertationes alias de potestate civili in
rebus ecclesiasticis, de modo item submovendi conductitios ex ecclesia,
Anglico sermone edidit. [LoM: 117-122] Mortuo vero Cromwello, & Richardo ab
exercitu dejecto, non destitit contra Monarchiam scriptis pu-
gnare, & defendere Democratiae commoda; qua in re tamen non-
dum ad Harringtoni famam processisse Auctori nostro dicitur, cu-
jus quippe cura nuperrime prodierunt Harringtoniana opera cum
vita auctoris, a nobis forte propediem recensenda. [LoM: 122-125] Ast Rege in
Angliam reduce facto, in tutiora se recepit Miltonus, donec amne-
stia promulgata veniam impetraret, a publicis solummodo officiis
deinceps excludendus. [LoM: 126] Inde tertiam uxorum duxit, cum qua ste-
rile illi conjugium fuit. Interim duas e primo matrimonio filias
ita erudiverat, ut Hebraica, Graeca, Latina, Hispanica, Italica, Gal-
lica, etsi minime intelligerent, legere sine haesitatione possent, quod
ipsi jam oculorum usu destituto insigniter profuit. Etsi vero com-
mercio litterario, quod illi erat cum Millio, Oldenburgio, Heim-
bachio, de Brass, Leone ab Aizema, Emerico Bigotio aliisque, quo-
rum nomina passim inscripta litteris ejus familiaribus videas in
nova Operum Miltonianorum editione, [LoM: 126] ab A.1652 usque ad 1660
praecipue occuparetur, nec qualibet anni tempestate ad poema scri-
bendum aptus esset, (nullum enim ei tempus erat convenientius,
quam quod brumale & aestivum solstitium interjacet,) tamen Amis-
sum Paradisum elucubravit tandem, & A. 1666 primum in lucem
emisit. Quod poema quoniam ex merito laudavimus, com novae
ejus
[p. 379]
ejus editionis mentionem faceremus in Actis A. 1696, p. 227, judi-
cium Drydeni, summi poetae, in cujus laudes Noster quoque ex-
currit, & qui ex toto opere traegoediam eodem titulo concinnavit,
recensere ex Auctore supersedemus. [LoM: 138] Post A. 1670 edidit Para-
disum Reparatum, Amisso multo, ut omnes censent, inferiorem; unde
dictum percrebuit, Miltonum frustra quaeri in Paradiso Reparato.
Procuderat una quoque tragoediam, Samson Agonistes, eodemque
anno prodiit quidem Historia Magna Britannie, Anglice, ut plera-
que ejus opera, conscripta, sed quam ultra Normannorum tem-
pora producere non potuerat. Ut vero alios ejus libros minoris
momenti taceamus, duorum amplius mentionem facimus; [LoM: 142] alter
est Epistolarum familiarum liber unus, cui accesserunt Prolusiones
quadam Oratorie, alter [LoM: 143, 149] Anglicus, idemque postremus Miltoni foe-
tus, de vera religione, haresi, schismate, tolerantia & modis optimis,
quibus praeveniri Papismo possit, uterque A. 1674, quo ex vita dis-
cessit, excusus. Thesaurus Lingua Latina, quo Stephanum com-
plere statuerat, nunquam prodiit, Littletono tamen lexicographo
non nulli usui fuit. [LoM: 148, 149] Ceterum quod Bibliothecae suae partem
maximam paulo anti obitum vendiderit, minime paupertatis in illo
indicium fuisse Auctor ait, quippe 1500 libras Sterling. post se re-
liquit, exstinctus podagra, qua vehementer per complures annos
laboravit, insigni adhuc monumento ornandus, quo constet omnibus,
suum etiam sub Potentissimo Rege Wilhelmo eruditis in Anglia hono-
rem haberi. Exhibet ultimo loco characterem ejus Biographus, neque
laudibus parcit, quas huc transferre nostrum non est; inconstan-
tiae tamen signa luculenta non possumus ex ipso tacere. [LoM: 151] Nempe
religione varius fuit Miltonus, quippe Protestantium, qui tum Pu-
ritani vocabantur, partibus accessit juvenis, inde media aetate Inde-
pendentibus & Anabaptistis arctius adhaesit, senex vero nulli Eccle-
siae nomen subscripsit, neque templa amplius frequentavit, incer-
tum quam ob causam.
Quod restat, ignorare Lectorem benevolum nolumus, libri
hujus refutationem quandam suscepisse auctorem anonymum o-
pusculo, cui titulus, Remarks on the Life of Mr. Milton, eique ite-
rum responsum a Biographo fuisse libello alio, quem inscripsit,
Amyntor, quorum, si tanti videbuntur, recensum alibi forsan sumus
exhibituri.
END OF REVIEW
19/10/2023
gm